ويلهِلْمْ هايْنْريشْ فُن كِلايسْتْ نويسنده معروف آلماني در 18 اكتبر 1777م در فرانْكْفورت آلمان به دنيا آمد. وي در جواني وارد مدرسه نظام شد و مدتي نيز در رشته فلسفه تاريخ به تحصيل پرداخت اما هر دو را نيمه كاره رها كرد و از اين زمان به بعد، يك زندگي توام با آوارگي را در پيش گرفت. كِلايسْتْ در جواني به پاريس رفت و در آن‏جا به فكر بروز استعداد و قريحه خويش افتاد از اين رو از آغاز قرن نوزدهم به نويسندگي روي آورد و با نوشتن نمايش‏نامه خانواده شروفِنِشتايْنْ، سال‏هاي درخشان حيات ادبي خود را آغاز كرد. اين نمايش‏نامه كه يك تراژدي غم‏انگيز است، انسان را گرفتار و محبوس در دست تقدير ترسيم مي‏كند كه گريز از آن عملي نيست. در واقع، وسوسه‏هاي اساسي كه در وجود كلايست پنهان مانده بود، به صورت آثار نمايشي و با قدرتي غير ارادي تجلي كرد كه موضوع عدم اعتماد و بيماري روح در آن منعكس مي‏گرديد. كلايست هم‏چنين مجموعه آثارش را در سال 1810م به چاپ رسانيد كه شامل داستان‏هاي مشهور او بود. آثار اين نمايش‏نامه نويس و شاعر آلماني در ادبيات رمانتيك آلمان مقام شامخي دارد. آثار او نمونه‏اي از كوشش‏هاي نويسنده‏اي خوش قريحه است كه براي فرار از هرج و مرج ابهام‏آميز هستي و رسيدن به وضوح و روشني تلاش مي‏كند. كلايست نيز مانند بسياري از نويسندگان آن عصر سعي داشت آثاري درباره زندگي مردان شجاع و فداكار به رشته تحرير درآورد تا بدين وسيله الگوهايى جهت روحيه افراد كشورش ترسيم نمايد و روح قهرماني را در مردم برانگيزد. كلايست از نمايش‏نامه‏نويسان كم نظيري است كه مي‏توان او را به طور قاطع با ويليام شكسپير، نمايش‏نامه‏نويس شهير انگليسي سنجيد. داستان‏هاي كوتاه او در تاريخ ادبيات آلمان، در قرن نوزدهم مقامي والا و ممتاز دارد كه به رغم همه كوشش‏هايى كه نويسندگان ديگر در تقليد از سبك او به كار برده‏اند، بي‏همتا مانده است. به طور كلي زندگي كلايست، مملو از يأس، تشويق و آشفتگي‏هاي دروني بوده است و او بارها در آثار خود، تلاش بشر و اعمال پاك و روشن آدمي را بي‏نتيجه دانسته است چرا كه انسان، خود تحت تاثيرِ قدرتي ناپيدا مي‏باشد. از كلايست نمايش‏نامه‏هاي متعددي بر جاي مانده كه داستان‏هاي كوتاه، پنتِه زيلئا، جنگ هرمان، كوزه شكسته و شاهزاده هامبورگ از آن جمله است. نام كلايسك با نهضت ادبي رمانتيسم پيوند خورده است. در اين مكتب ادبي، احساسات بر عقل ترجيح داده مي‏شد. بنابراين داراي جلوه‏هاي منفي نيز بود؛ حسّ درماندگي و ناسازگاري با محيط، رنج و پريشاني ناشي از مواجهه با ماديّت جهان و سرسختي جهانِ مادي در برابر احساساتِ رقيق، بسياري از رمانتيك‏ها كه قادر به برقراري سازشي در ميان واقعيت و ذهنيت نشدند را به خودكشي وادار مي‏نمود. آنها در ميان امرِ واقع و امرِ آرماني قرار گرفته و در نتيجه اين كشمكش، دچار درماندگي مي‏شدند. ويلهلم كلايست نيز سرانجام در نوامبر 1811م در 35 سالگي بر اثر مشكلات و آشفتگي‏هاي روحي و عصبي خودكشي كرد.